انقلاب اسلامی؛ بزرگترین وقایع تاریخ مدرن جهان
به گزارش موج رسا; محمد کشاورز؛ انقلاب‌اسلامی از جمله بزرگترین وقایع سیاسی و فرهنگی تاریخ مدرن جهان محسوب می‌شود.
با توجه به وجوب شرعیِ تشکیل حکومت‌اسلامی در دوران غیبت، جهت احقاق حق مسلمین و مبارزه با طاغوت و استکبار و عینیت‌بخشی به دوگانه‌ی حق و باطل، امام خمینی (ره) بنیانگذار کبیر انقلاب با تبدیل کردن نهضت(مناسب‌ترین واژه برای توصیف جهاد پیروان تشیع سیاسی در طول تاریخ غیبت معصومین) به انقلاب‌اسلامی، امکان مقابله با استکبار و تقویت جامعه‌ی اسلامی را از حالت بالقوه به بالفعل تبدیل کردند.
پس بدین ترتیب لزوم دفاع از انقلاب‌اسلامی و آرمان‌هایش مشخص است.
چرا باید جمهوری‌اسلامی را نقد کرد؟
اساسا انقلاب‌اسلامی ایده است، جمهوری‌اسلامی عینیت!
انقلاب‌اسلامی تئوری است، جمهوری‌اسلامی بستر عملی تحقق تئوری.
انقلاب‌اسلامی یک اندیشه و گفتمان است، جمهوری‌اسلامی یک نظام حکومتی برآمده از انقلاب‌اسلامی است.
پس انقلاب‌اسلامی بدون جمهوری‌اسلامی معنایی نخواهد داشت. برای همین است که حکیم فرزانه‌ی شهید، شهید سلیمانی می‌فرماید: جمهوری‌اسلامی حرم است.
اما در کنار فهم این مساله، باید این مساله را نیز فهم کرد که این حکومت، زمام‌داری غیرمعصوم دارد، پس حتما خطا دارد. از طرف دیگر، ما با غولی به نام مدرنیته مواجهیم که زیست انسانی را دستخوش تغییر قرار داده و گسترده کرده است!
به عنوان مثال نهادِ اقتصاد در قدیم، در حد داد و ستد و چند معامله‌ی ساده بوده، اما امروزه به قدری عریض و طویل است که بزرگترین دانشکده‌ها و اندیشکده‌های دنیا درگیر حل یک مساله‌ی آن مثل تورم‌اند.
برای فهم این امکان خطا توجه کنید:
ما سه نهاد تصمیم‌گیر در جمهوری اسلامی (و غالبا اکثر حکومت‌های دنیا) داریم، که مبتنی بر نظریه‌ی تفکیک قوای مونتسکیو بنا شده.
قوه‌ی مقننه، مجلس.
قوه‌ی مجریه، دولت و وزارتخانه هایش.
قوه‌ی قضائیه
حال در کنار این‌ها نهادهای اطلاعاتی و امنیتی،
نهادهای نظامی، نهادهای تبلیغاتی و فرهنگی و رسانه‌ای و… وجود دارند که هر کدام از آنها، دارای معاونت‌ها و گروه‌ها و میزهای متعددی‌اند.
پس، احتمال خطا در مجموعه‌ی این سیستم بسیار بالاست..
ایران هفدهمین اقتصاد جهانی، پنجمین ارتشِ قدرتمندِ جهان و سریع‌ترین کشور جهان در تولید علم است. در بسیاری از بسترهای خاص که حیاط خلوتِ ابرقدرت‌ها بود، ایران پابه‌پای آنها امروز مرزهای قدرت را می‌شکافد.
بدونِ جمهوری‌اسلامی، نقشه‌ی دنیا امروز چهرهٔ متفاوتی می‌داشت. چرا که بدونِ جمهوری‌اسلامی، اساساً اسلام، و اسلامِ شیعی در جهان وجود نداشت. مجموع آثار ثبت شده دربارهٔ تشیع در سال ۱۹۷۹ [سالِ پیروزی انقلاب اسلامی] در کتابخانه‌های بزرگ غرب، حدود ۱۹ مورد بوده. از سال پیروزی انقلاب تا به امروز بیش از سه هزار اثر پژوهشی ثبت شده دربارهٔ تشیع در غرب چاپ شده است.
جمهوری‌اسلامی‌ست که کشورهای مسلمان را از زیر یوغِ استعمار نجات داده است. افغانستان، پاکستان، عراق، یمن، سوریه، لبنان و مهمتر از همه خودِ ایران توسط استعمار بلعیده شده بود اگر جمهوری‌اسلامی نبود. نقشهٔ خاورمیانه بدست آمریکا به‌سمتِ نقشهٔ خاورمیانهٔ جدید تغییر کرده بود اگر جمهوری‌اسلامی نبود. چه کسی منطقه را از حلقومِ امریکا بیرون کشیده؟ همین نظام. اتفاقاً ما برای جمهوری‌اسلامی می‌جنگیم…
اما این‌ها به معنای آن نیست که همه‌چیز در این چهار دهه گل و بلبل بوده..
این‌ها به معنای آن نیست که مدیرانِ جمهوری‌اسلامی همگی کارشان را درست انجام داده‌اند..
این‌ها به معنای آن نیست که مسائل اقتصادی مردم را اذیت نمی‌کند..
این‌ها به معنای آن نیست که ما خیلی جاها در فرهنگ، دُگم عمل نکرده‌ایم..
این‌ها به معنای آن نیست که ما در فرهنگ، قدرت را به غلط به شبه‌روشنفکرانِ بی‌سوادِ غرب‌زده نسپرده‌ایم؟ بله سپرده‌ایم..
این‌ها به معنای آن نیست که انتقاد نداریم.. اصلاً بیشترین انتقادات را خودِ ما داریم. چرا که ما انقلاب کرده‌ایم و می‌بینیم که انقلابمان در بعضی نقاط عقب است و به اهدافش آن‌طور که باید، نرسیده. ما منتقدیم چون انقلاب اسلامی را مال خودمان می‌دانیم و می‌بینیم که در عدالتِ‌اجتماعی که آرمانِ اصلی‌اش بود خیلی عقب است..
اما همه‌ی این نقدها را هم نمی‌گذاریم پای ناکارآمدیِ انقلاب و نظام‌سیاسی. ناکارآمدی یعنی کارآمد نبودنِ متن و روحِ قانون‌ِ اساسی؛ درحالی‌که تمام خلل‌ها و ایرادات کشور ناشی از عمل نکردن به روح و متنِ قانون‌اساسی‌ست.
لذا آرمان‌های انقلاب‌اسلامی زیباست و قابل دفاع، تمامیت جمهوری‌اسلامی هم زیباست و قابل دفاع، اما این احتمال خطا به ما نشان می‌دهد که ما مردم، به عنوان رکن اساسی تحقق انقلاب‌اسلامی و اجرایی‌سازی نرم‌افزار جمهوری‌اسلامی، موظف‌ایم حضور فعال خود را حفظ و نسبت به خطاها انتقاد صحیح و کارآمد داشته باشیم..
حال ممکن است یک‌جایی انتقاد، عوامانه باشد، یک‌جایی تخصصی!
مهم نیست! مهم ذات حضور فعال داشتن است.
مهم فهم این است که جمهوری‌اسلامی دارای عیب و ایراد است که ما موظفیم (درحد توانمان) ایرادات موجود را برطرف کنیم.
چگونه؟!
با کسب تخصص و با گسترش فهم مطالبه‌گری.
تبیین یعنی همین!
مادام این‌که امید داشته باشیم به اصلاح، یعنی جمهوری‌اسلامی قابل اصلاح است!
سخن پایانی:
به کوری چشم دشمنان، جمهوری‌اسلامی می‌ماند، اما به یک شرط! اعتماد عمومی را افزایش دهد و به مردم بفهماند راه برون‌رفت از مشکلات، چیزی جز اصلاح و دغدغه‌مندی نیست.
انتهای پیام/