امام حسن(ع) آینه حُسن خداوندی و احسان علوی است

حجت‌الاسلام ابراهیم شاهسوندی در گفتگو با خبرنگار پایگاه خبری_تحلیلی «موج رسا» گفت: پیشواى دوم جهان تشیع که نخستین میوه پیوند فرخنده على علیه‌السلام با دختر گرامى پیامبر اسلام صلی‌الله‌علیه‌و‌آله بود، در نیمه ماه رمضان سال سوم ھجرت در شهر مدینه دیده به جهان گشود. حسن‌بن‌على علیه‌السلام از دوران جد بزرگوارش چند سال بیشتر درک نکرد زیرا او تقریباً ھفت سال بیش نداشت که پیامبر اسلام بدرود زندگى گفت.

بیشتر بخوانید

• جشن میلاد امام حسن مجتبی(ع) و دعای توسل در حسینیه اعظم زنجان
• امام حسن مجتبی(ع)؛ اسوه ایثار و کرامت در جامعه است
• بخشندگی و انفاق از ویژگی‌های بارز امام حسن(ع) بود

وی افزود: پس از درگذشت پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله) در حدود سى سال در کنار پدر بزرگوارشان امیرمومنان علیه‌السلام قرار داشت و پس از شهادت على علیه‌السلام در سال ۴٠ ھجرى، به مدت ١٠ سال امامت امت را به عهده داشت و در سال ۵٠ ھجرى با توطئه معاویه بر اثر مسمومیت در سن ۴٨ سالگى به درجه شهادت رسید و در قبرستان «بقیع» در مدینه مدفون گشت.

حجت‌الاسلام شاهسوندی با بیان اینکه بذل و بخشش در راه خدا، یکى از ویژگی‌‌های اخلاقى آن امام بزرگوار است، گفت: این ویژگی زبانزد خاص و عام است تا جایى که امام مجتبى علیه‌السلام سه بار تمامی دارایی‌ھاى خود را در راه خدا بخشیدند. 

مسئول دفتر نمایندگی ولی فقیه سپاه ناحیه ابهر گفت: سفره کریم اھل بیت علیهم‌السلام ھمواره براى مردم به ویژه فقرا و ضعیفان گسترده بود در این رابطه بیان یک ماجرا خالی از لطف نیست، عبدالله‌ انس به ھمراه اسماعیل‌ابن‌یسار براى گرفتن پول به شام نزد معاویه رفته بودند معاویه آنان را ناامید کرد و آنان دست خالى بازگشتند، اسماعیل در شعرى خطاب به ابن‌انس می‌گوید: به جان تو سوگند اى فرزند انس که ما به سوى حسن علیه‌السلام نرفته و به زیارت حسین علیه‌السلام نشتافته بودیم به عبارت روشن‌تر فقط زیارت این دو برادر و خاندان اوست که کسى دست خالى از در خانه آنھا برنمی‌گردد.

وی با اشاره به اینکه پیوندھاى عمیق معنوى و رشته‌ھاى برادرى دینى که در میان مسلمانان برقرار است، افزود: مسلمانان باید ھمواره در تأمین نیازمندی‌ھاى محرومان اجتماع کوشا باشند. پیامبر اسلام (صلی الله علیه و آله) و پیشوایان دینى ما، نه تنها سفارش‌ھاى مؤکدى در این زمینه کرده‌اند، بلکه ھر کدام در عصر خود، نمونه برجسته‌اى از انسان‌دوستى و ضعیف‌نوازى به شمار می‌رفتند.

این مسئول خاطرنشان کرد: پیشواى دوم، نه تنھا از نظر علم، تقوى، زھد و عبادت، مقامى برگزیده و ممتازی داشت، بلکه از لحاظ بذل و بخشش و دستگیرى از بیچارگان و درماندگان نیز در عصر خود زبانزد خاص و عام بود. وجود گرامى آن حضرت آرام‌بخش دل‌ھاى دردمند، پناھگاه مستمندان و تهیدستان، و نقطه امید درماندگان بود. ھیچ فقیرى از در خانه آن حضرت دست خالى برنمى‌گشت.