جولان بی خانمان‌ها در آمریکا
به گزارش موج رسا; در سال‌های اخیر، بی خانمانی در شهر نیویورک به بالاترین سطح از زمان رکود بزرگ دهه ۱۹۳۰ در آمریکا رسیده است.
به گزارش پایگاه «کوالیشن فور هوملس»، در دسامبر ۲۰۲۱ میلادی، ۴۸ هزار و ۶۹۱ بی خانمان از جمله ۱۵ هزار و ۲۲۷ کودک بی خانمان هر شب در سیستم سرپناه شهرداری شهر نیویورک می‌خوابیدند؛ در دسامبر ۲۰۲۱، نزدیک به ۱۸ هزار و ۷۰۰ بزرگسال مجرد هر شب در پناهگاه‌ها می‌خوابیدند.
در طول سال مالی ۲۰۲۱ شهر، ۱۰۷ هزار و ۵۱۰ بزرگسال و کودک بی خانمان مختلف در سیستم سرپناهی اداره خدمات بی خانمان‌های شهر نیویورک (DHS) خوابیدند؛ این آمار شامل ۳۱ هزار و ۹۴۷ کودک بی خانمان می‌شود.
با این حال، خانواده‌های بی‌خانمان و بزرگسالان مجرد قبل از ورود به پناهگاه‌ها، از هر محله‌ای در نیویورک حضور دارند.
تعداد بی خانمان‌های نیویورکی که هر شب در پناهگاه‌های شهرداری می‌خوابند اکنون ۱۶ درصد بیشتر از ده سال پیش است؛ تعداد بزرگسالان مجرد بی خانمان ۹۱ درصد بیشتر از ده سال پیش است.
تحقیقات نشان می‌دهند که علت اصلی بی خانمانی، به ویژه در میان خانوادهها، نبود مسکن ارزان قیمت است.
بررسی‌های خانواده‌های بی‌خانمان، دلایل اصلی و فوری و محرک بی‌خانمانی زیر را شناسایی کرده‌اند:
اخراج از خانهها، خانه‌های به شدت شلوغ، خشونت خانگی، از دست دادن شغل و شرایط اسکان خطرناک.
تحقیقات نشان می‌دهند که در مقایسه با خانواده‌های بی‌خانمان، بزرگسالان مجرد بی‌خانمان، نرخ بالاتری از بیماری‌های روانی جدی، اختلالات اعتیاد و سایر مشکلات شدید سلامتی دارند.
هر شب هزاران بی خانمان بدون سرپناه در خیابان‌های شهر نیویورک، در سیستم مترو و دیگر مکان‌های عمومی می‌خوابند.
هیچ اندازه گیری دقیقی از جمعیت بی خانمان‌های بدون سرپناه شهر نیویورک وجود ندارد و نظرسنجی‌های اخیر شهر به طور قابل توجهی تعداد بی خانمان‌های بی پناه نیویورکی را کمتر از آمار واقعی نشان می‌دهد.
مطالعات نشان می‌دهند که اکثریت بزرگ بی‌خانمان‌های نیویورکی افرادی هستند که با بیماری‌های روانی یا سایر مشکلات شدید سلامتی زندگی می‌کنند.
سیاه‌پوستان و لاتین تبارهای نیویورکی به‌طور نامتناسبی تحت تأثیر بی‌خانمانی قرار دارند.
تقریباً ۵۷ درصد از سرپرستان خانوار در پناهگاه‌ها سیاه‌پوست، ۳۲ درصد لاتین تبار، ۷ درصد سفیدپوست، کمتر از یک درصد آسیایی تبار یا بومی آمریکایی، و ۴ درصد از نژاد و یا قومیت‌های نامعلوم هستند.
در سال مالی ۲۰۲۱ شهر، میانگین آمار مدت اقامت در سیستم سرپناه‌ها برای بزرگسالان مجرد ۴۷۶ روز، برای خانواده‌های دارای فرزند ۵۲۰ روز و برای خانواده‌های بزرگسال ۷۷۳ روز بود.
در نوامبر ۲۰۱۹، تخمین‌ها نشان می‌دهند که ۷۷ درصد از خانواده‌های بزرگسال، ۶۸ درصد از بزرگسالان مجرد و ۵۳ درصد از خانواده‌های دارای کودکانی که در پناهگاه‌ها می‌خوابند، حداقل یک معلولیت داشتند.
انتهای پیام/